تاندون آشیل چیست؟ فیزیوتراپی تاندون آشیل
فیزیوتراپی تاندون آشیل درمانی است که می توانید در خصوص آن در این مقاله بیشتر بدانید. تاندون آشیل (Tendon Achille) یا همان تاندون زانوی پا، تاندون بزرگی است که از عضلات ساق پا (ماهیچه زانوی پا) به قسمت پشتی پا (ساق پا) متصل می‌شود.
تاندون آشیل نقش مهمی در راه رفتن و پشتیبانی بدن از تحمل بار می‌کند. تاندون به صورت مستقیم و مستقیماً از طریق عضلات ساق پا به ساق پا متصل است. عمده وظیفه تاندون آشیل انتقال نیروی عضلات ساق پا به استخوان ساق پا است. تاندون همچنین در حرکت‌هایی مانند پرش، پریدن، دویدن و پیاده‌روی نیز نقش دارد.
مصدومیت تاندون آشیل به علت فشار زیاد، پارگی و یا التهاب ممکن است رخ دهد. این مصدومیت‌ها می‌تواند منجر به درد، تورم، قرمزی و کاهش عملکرد حرکتی پا شوند. در صورت بروز مشکل در تاندون آشیل، مراجعه به پزشک مورد نیاز است تا تشخیص درست صورت گیرد و درمان مناسب انجام شود.
تاندونیت آشیل پا کجاست؟
تنگی کانال نخاعی در قسمت گردنی ستون
تاندون آشیل در بخش پشتی پا قرار دارد. برای دسترسی به آن، شما باید از پشت پا به سمت پایین حرکت کنید تا به قسمتی از پا برسید که عضلات ساق پا به استخوان ساق پا متصل می‌شوند. تاندون آشیل در ناحیه پایینی پشت پا، در امتداد زانو قرار دارد و از عضلات ساق پا به استخوان ساق پا متصل می‌شود.
عوامل آسیب تاندون آشیل چیست؟
عوامل مختلفی می‌توانند منجر به آسیب تاندون آشیل شوند. برخی از عوامل اصلی عبارتند از:
فعالیت‌های ورزشی نادرست
انجام فعالیت‌های ورزشی بدون گرم‌کردن، افزایش شدید فشار و تنش بر روی تاندون آشیل می‌تواند به آسیب و التهاب آن منجر شود. ورزش‌هایی مانند پرش، پریدن، دویدن، تغییر سرعت بطریق ناگهانی، ورزش‌های توپی مانند فوتبال و بسکتبال و ورزش‌های استحکامی مثل وزنه‌برداری می‌توانند عوامل خطرزا برای تاندون آشیل باشند.
ضعف عضلات ساق پا
ضعف عضلات ساق پا می‌تواند باعث افزایش فشار بر تاندون آشیل شده و احتمال آاسیب آن را افزایش دهد. ضعف عضلات می‌تواند ناشی از عدم تمرین، عدم استفاده مناسب از عضلات ساق پا و یا بیماری‌های عضلانی باشد.
تغییرات سنی
تاندون‌ها با گذر زمان و تغییرات سنی ممکن است ضعیف‌تر شوند و در معرض آسیب قرار بگیرند. با پیر شدن، توانایی ترمیم و بهبود تاندون‌ها کاهش می‌یابد.
عوامل آب و هوایی
شرایط آب و هوایی مانند سردی شدید، رطوبت بالا و درجه حرارت بالا نیز می‌توانند عوامل خطرزا برای آسیب تاندون آشیل باشند.
عوامل آسیب‌زا دیگر
برخی عوامل دیگر مانند تصادفات، ضربه، سقوط و یا حرکات ناگهانی می‌توانند باعث آسیب تاندون آشیل شوند.
مراقبت مناسب از تاندون آشیل، انجام تمرینات تقویتی، استراحت مناسب بین فعالیت‌ها و مراجعه به پزشک در صورت بروز دردها و علائم نگران‌کننده، می‌توانند در کاهش خطر آسیب تاندون آشیل مؤثر باشند.
انواع تاندون آشیل پا
تاندون آشیل پا یا تاندون زانوی پا، به عضله زانوی پا (ساق پا) متصل می‌شود و در نتیجه تحرکات پا را کنترل می‌کند. در ادامه، به برخی از انواع تاندون آشیل پا اشاره خواهیم کرد:
تاندون آشیل بازویی (Gastrocnemius Tendon)
این تاندون یکی از اصلی‌ترین تاندون‌های آشیل پا است و از عضله گاستروکنمیوس بزرگ شروع شده و به سمت پایین می‌رود تا در ناحیه پشتی زانو به استخوان آشیل متصل شود. این تاندون در تحرکاتی مانند پرش و پریدن نقش اساسی دارد.
تاندون آشیل سولئوس (Soleus Tendon)
تاندون آشیل سولئوس نیز یکی از تاندون‌های اصلی در منطقه پشتی پا است. این تاندون از عضله سولئوس مشترک با تاندون آشیل گاستروکنمیوس شروع می‌شود و به استخوان آشیل متصل می‌شود. تاندون آشیل سولئوس نقش مهمی در حرکت‌های پیاده‌روی و تحمل وزن بار دارد.
تاندون آشیل فلکسور هالوس لانگوس (Flexor Hallucis Longus Tendon)
این تاندون از عضله فلکسور هالوس لانگوس شروع شده و از طریق پشت پا به سمت زیر پا حرکت می‌کند. این تاندون نقشی مهم در حرکت‌های انعطاف‌پذیری و انحنای انگشتان پا دارد.
این تنها برخی از انواع تاندون آشیل پا هستند. همچنین، در طول پا، تاندون‌های دیگری نیز وجود دارند که نقش مهمی در حرکت و عملکرد پا دارند.
تاندونیت آشیل در محل اتصال چیست؟
تاندونیت آشیل در محل اتصال تاندون آشیل به استخوان آشیل رخ می‌دهد، که باعث التهاب و تحریک تاندون و مناطق اطراف آن می‌شود. تاندونیت آشیل ممکن است به دلیل استفاده زیاد و یا تنش مکرر در منطقه تاندون آشیل ایجاد شود. عواملی مانند فعالیت‌های ورزشی شدید، فعالیت‌های تکراری، استفاده نامناسب از پا و عدم استراحت کافی می‌توانند عامل ایجاد تاندونیت آشیل باشند. نشانه‌های تاندونیت آشیل شامل درد و تورم در ناحیه پشت پا و پایین زانو، سفتی و احساس سختی در تاندون آشیل و کاهش قابل توجه در عملکرد حرکتی پا می‌شود. در صورت بروز این علائم، مراجعه به پزشک متخصص مورد نظر برای تشخیص دقیق و درمان مناسب تاندونیت آشیل توصیه می‌شود.
تاندونیت آشیل در غیر از محل اتصال چیست؟
تاندونیت آشیل در غیر از محل اتصال به استخوان آشیل، به معنای التهاب و تحریک تاندون آشیل در مناطق دیگری از طول تاندون است. در این حالت، التهاب و تحریک در ناحیه تاندون آشیل و در امتداد طول آن رخ می‌دهد. این شرایط ممکن است به علت استفاده زیاد از عضلات ساق پا، فعالیت‌های تکراری، تنش مکرر، یا عوامل دیگری که باعث ایجاد فشار و استرس زیاد بر روی تاندون آشیل می‌شوند، بروز کنند.
تاندونیت آشیل در غیر از محل اتصال ممکن است در نواحی مختلفی از طول تاندون آشیل شامل زمینه عضلانی، بخش‌های وسطی، یا حتی در نزدیکی محل اتصال به استخوان آشیل رخ دهد. علائم این نوع تاندونیت شامل درد، تورم، احساس سختی و سفتی در ناحیه تحتانی پا (زیر زانو) و کاهش عملکرد حرکتی میباشد.
در صورت بروز علائم تاندونیت آشیل در غیر از محل اتصال، تشخیص و درمان صحیح نیازمند مراجعه به پزشک متخصص است. پزشک می‌تواند با انجام ارزیابی فیزیکی، تاریخچه بیماری، و در صورت لزوم استفاده از تصویربرداری تشخیصی، تاندونیت آشیل را تشخیص داده و برنامه درمانی مناسب شامل استراحت، تمرینات تقویتی، فیزیوتراپی، تجویز داروها و در موارد شدیدتر، روش‌های درمانی پیشرفته مانند تزریقات موضعی یا جراحی را تعیین کند.
علل التهاب تاندون پا
التهاب تاندون پا ممکن است به علت عوامل مختلفی رخ دهد. در زیر، برخی از علل شایع التهاب تاندون پا را ذکر می‌کنیم:
استفاده زیاد از عضلات و یا تنش مکرر
استفاده زیاد از عضلات پا و تنش مکرر می‌تواند منجر به التهاب تاندون پا شود. فعالیت‌های ورزشی شدید، حرکات تکراری، پیاده‌روی و دویدن به صورت مکرر، پرش، و فعالیت‌های حمل و نقل سنگین ممکن است عواملی باشند که التهاب تاندون پا را برانگیخته و تحریک کنند.
آسیب و ضربه
آسیب مستقیم به تاندون پا، مانند ضربه، سقوط یا فشار شدید، می‌تواند به التهاب تاندون پا منجر شود.
نامناسبی فعالیت و تمرینات
انجام فعالیت‌ها و تمرینات بدون توجه به فنون صحیح و استفاده از تجهیزات مناسب می‌تواند عاملی برای التهاب تاندون پا باشد.
عوامل زمانی و سنی
باقی ماندن در وضعیت نشسته یا ایستاده برای مدت طولانی، پیری، کاهش انعطاف‌پذیری و قوت عضلات، و ضعف عضلات می‌تواند به افزایش خطر التهاب تاندون پا منجر شود.
عوامل مرتبط با آرتروز
بیماری‌های مفصلی مانند آرتروز ممکن است باعث آسیب و التهاب تاندون پا شوند.
عوامل آب و هوایی
شرایط آب و هوایی نامناسب مانند سرما، رطوبت یا گرما شدید، و تغییرات ناگهانی در آب و هوا نیز می‌توانند عواملی برای التهاب تاندون پا باشند.
مهم است بدانید که این فقط برخی از عوامل شایع است، و علل دقیق التهاب تاندون پا ممکن است به صورت فردی و در هر فردی متفاوت باشد. در صورت بروز علائم التهاب تاندون پا، توصیه می‌شود به پزشک متخصص مراجعه کرده و تشخیص و درمان مناسب را از او دریافت کنید.
علائم التهاب تاندون آشیل پا
علائم التهاب تاندون پا ممکن است شامل موارد زیر باشد:
● درد: درد شدید یا ملایم در ناحیه تاندون پا می‌تواند یکی از علائم اولیه التهاب تاندون باشد. این درد ممکن است در طول تاندون یا در منطقه نزدیک به محل تاندون حس شود.
● تحرک محدود: التهاب تاندون پا می‌تواند منجر به محدودیت حرکت در ناحیه تحتانی پا شود. این می‌تواند باعث مشکل در راه رفتن، پیاده‌روی، دویدن و فعالیت‌های روزمره شود.
● تورم و قرمزی: در برخی موارد، منطقه پیرامون تاندون ممکن است تورم و قرمزی داشته باشد. این علائم نشان می‌دهند که عملکرد طبیعی تاندون مختل شده است.
● سفتی و ضخامت: در برخی موارد، تاندون ممکن است سفتی و سختی اضافی داشته باشد. همچنین، ضخامت اضافی در ناحیه تاندون ممکن است مشاهده شود.
● حساسیت به لمس: منطقه مبتلا به التهاب تاندون پا ممکن است به لمس حساس باشد و در پاسخ به فشار یا لمس ملایم درد و احساس تندی را تجربه کند.
● صدای پاپ: در برخی موارد، در هنگام حرکت تاندون پا می‌توان صداهای پاپ و ترکیدگی شنید.
در صورت بروز هر یک از این علائم، بهتر است به پزشک مراجعه کرده و تشخیص و درمان مناسب را از او دریافت کنید. پزشک ممکن است با انجام ارزیابی فیزیکی، مشاهده علائم، و در صورت لزوم استفاده از تصویربرداری تشخیصی، تشخیص دقیق را بررسی کند و برنامه درمانی مناسب را تعیین کند.
نحوه تشخیص تاندونیت آشیل
تاندونیت آشیل یا التهاب تاندون آشیل (Achilles tendonitis)، که معمولاً در ناحیه پشتی پا و در ناحیه تاندون آشیل (تاندون آخیل) رخ می‌دهد، می‌تواند توسط پزشک تشخیص داده شود. در ادامه، روش‌های تشخیصی معمول برای تاندونیت آشیل را توضیح می‌دهیم:
● معاینه و بررسی تاریخچه بیماری: پزشک شروع می‌کند با معاینه شما درباره علائم، شدت و مدت زمان درد، عوامل تحریک کننده، تغییرات فعالیت و سابقه مربوط به درمان‌های قبلی تاریخچه شما را بررسی می کند. این اطلاعات می‌توانند برای تشخیص و برنامه‌ریزی درمانی مفید باشند.
● بررسی فیزیکی: پزشک ممکن است ناحیه تاندون آشیل را بررسی کند تا علائمی از التهاب و آسیب مشاهده کند. این شامل بررسی تورم، قرمزی، سفتی، درد و تحریک ناحیه تاندون می‌شود. همچنین پزشک ممکن است آزمون‌های حرکتی انجام دهد تا محدودیت حرکت و احتمال وجود علل دیگر را بررسی کند.
● تصویربرداری: در برخی موارد، پزشک می‌تواند از آزمون‌های تصویربرداری مانند رادیوگرافی، سونوگرافی و مغناطیس‌تصویری (MRI) استفاده کند. این آزمایش ها به پزشک کمک می‌کنند تا تصویر دقیق‌تری از منطقه تاندون آشیل و وجود آسیب، التهاب و عوارض دیگر را بدست آورد.
با توجه به علائم و نتایج تشخیصی، پزشک می‌تواند تاندونیت آشیل را تشخیص دهد و برنامه درمانی مناسب را تعیین کند. درمان ممکن است شامل استراحت، کمرنگ کردن فعالیت‌ها، استفاده از یخ و داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs)، فیزیوتراپی، تمرینات تقویتی و در موارد شدیدتر، روش‌های درمانی پیشرفته مانند تزریق کورتیکواستروئیدها یا در موارد نادر، جراحی می‌تواند شامل شود.
روش های درمان تاندونیت آشیل
روش‌های درمان تاندونیت آشیل ممکن است شامل موارد زیر باشد:
● استراحت: استراحت و کاهش فعالیت‌هایی که می‌توانند تاندون آشیل را تحریک کنند، از جمله دویدن یا پیاده‌روی طولانی، می‌تواند به بهبود التهاب کمک کند. در برخی موارد، پزشک ممکن است کفش‌های ویژه یا استفاده از پانسمان‌های حمایتی را توصیه کند.
● کمپرس یخ: استفاده از یخ بر روی ناحیه تاندون آشیل می‌تواند تورم و التهاب را کاهش دهد. شما می‌توانید قطعه‌های یخ را روی ناحیه دردناک قرار دهید و آن را تا 15 تا 20 دقیقه نگه دارید. این کار را چند بار در روز تکرار کنید.
● داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs): داروهایی مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن می‌توانند در کاهش درد و التهاب تاندون آشیل مؤثر باشند. با این حال، قبل از مصرف هر دارویی، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید.
● فیزیوتراپی: جلسات فیزیوتراپی تاندون آشیل می‌تواند شامل تمرینات تقویتی، ماساژ، الکتروتراپی، استفاده از روش های مانند مکنت تراپی و آب درمانی، و تکنیک‌های دیگر باشد. این تمرینات و روش‌ها به تقویت عضلات پیرامون تاندون آشیل، افزایش انعطاف‌پذیری، و کاهش درد و التهاب کمک می‌کنند.
● تزریق کورتیکواستروئیدها: در مواردی که درمان‌های دیگر باعث بهبود نشوند، پزشک ممکن است تزریق کورتیکواستروئیدها (مانند کورتیزون) به ناحیه تاندون آشیل را توصیه کند. این تزریق می‌تواند التهاب را کاهش داده و دردها را تسکین دهد.
● جراحی: در موارد شدید و مقاوم به درمان‌های دیگر، پزشک ممکن است توصیه به جراحی کند. جراحی تاندون آشیل ممکن است شامل تمام‌کردن تاندون، اصلاح تاندون یا برداشتن بافت‌های التهابی باشد.
به هر حال، برای تشخیص دقیق و برنامه درمانی مناسب، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید. پزشک شما بر اساس شدت درد، علائم، تاریخچه بیماری و سایر فاکتورهای مرتبط، بهترین روش‌های درمان را برای شما تعیین خواهد کرد.
روش های پیشگیری از تاندونیت آشیل پا
برای پیشگیری از تاندونیت آشیل پا، می‌توانید اقدامات زیر را انجام دهید:
● اجتناب از فعالیت‌های زیاد: فعالیت‌هایی مانند دویدن و پیاده‌روی طولانی، پرش و ورزش‌هایی که فشار زیادی روی تاندون آشیل ایجاد می‌کنند، می‌توانند خطر ابتلا به تاندونیت آشیل را افزایش دهند. به خودتان استراحت کافی بدهید و فعالیت‌های خود را به آرامی و به تدریج آغاز کنید.
● تمرین و استحکام عضلات: تقویت عضلات پا و آرنج می‌تواند تاندون آشیل را حمایت کند و خطر ابتلا به التهاب آن را کاهش دهد. تمریناتی مانند تمرینات استحکام عضلات ساق پا،عضلات پشتی پا می‌تواند مفید باشد.
● کشش عضلات: انجام تمرینات کشش عضلات قبل و بعد از فعالیت می‌تواند کمک کند تا عضلات پا انعطاف‌پذیری کافی داشته باشند. تمریناتی مانند خم کردن پاها، کشش پاها و ساق می‌توانند به شما در پیشگیری از تاندونیت آشیل کمک کنند.
● استفاده از کفش مناسب: انتخاب کفشی که به پاها و تاندون آشیل حمایت کافی می‌کند و از آسیب ناشی از ضربه‌ها و فشارهای نامطلوب جلوگیری می‌کند، مهم است. اطمینان حاصل کنید که کفش شما دارای ضربه‌گیرهای مناسب و پشتیبانی مناسب در منطقه تاندون آشیل است.
● تنظیم فعالیت‌ها: اگر به طور مداوم درگیر فعالیت‌هایی هستید که فشار زیادی بر تاندون آشیل ایجاد می‌کنند، مهم است فعالیت‌های خود را تنظیم کنید. پرش و بالا رفتن از پله‌ها را کاهش دهید و فشار زیاد را به تاندون آشیل خود اعمال نکنید.
● گرما و سردی: استفاده از بسته‌های گرم و سردی می‌تواند در پیشگیری و کاهش التهاب در تاندون آشیل مفید باشد. می‌توانید بعد از فعالیت‌های ورزشی از بسته‌های یخ استفاده کنید و قبل از آغاز فعالیت‌ها نیز استفاده از بسته های گرم و سرد توصیه می‌شود . در صورت تجربه هرگونه درد، تورم یا علائم دیگر در منطقه تاندون آشیل پا، بهتر است به پزشک متخصص مراجعه کنید. او می‌تواند تشخیص دقیق دهد و برنامه درمانی مناسب را بر اساس شرایط شما تعیین کند.
پارگی تاندون آشیل چیست؟
پارگی تاندون آشیل به معنای شکستن یا تمام شدن تاندون آشیل است. پارگی تاندون آشیل ممکن است در نتیجه ضربه مستقیم، تحمیل فشار شدید بر تاندون، حرکت ناگهانی یا فعالیت شدید و نامنظم رخ دهد. این ممکن است هنگامی که تاندون آشیل تحت فشار زیاد قرار می‌گیرد و قدرت تحمل آن را ندارد، اتفاق بیفتد.
علائم پارگی تاندون آشیل ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- ● درد شدید در ناحیه پشتی پا، به خصوص در نزدیکی بازوی پا (ساق).
- ● تورم و قرمزی در ناحیه پشتی پا.
- ● مشکل در حرکت و برداشتن پا.
- ● صداهای ناشی از تماس قسمت‌های شکسته تاندون آشیل با یکدیگر (صدای پاپ یا صدای شکستن).
در صورتی که شما مشکوک به پارگی تاندون آشیل هستید، باید به پزشک مراجعه کنید تا تشخیص دقیق را بررسی کند و برنامه درمانی مناسب را تعیین کند. برخی از پارگی‌های تاندون آشیل نیاز به درمان جراحی دارند، در حالی که در موارد دیگر ممکن است با استراحت، فیزیوتراپی و تزریقات تسکین دهنده درمان شوند. همچنین، پزشک ممکن است شما را به ارتوپد، جراح عمومی یا جراح ارتوپد ارجاع دهد تا درمان مناسب را برای شما تعیین کند.
کوتاهی تاندون آشیل
کوتاهی تاندون آشیل به معنای کوتاه شدن یا انقباض نامناسب تاندون آشیل است. این وضعیت ممکن است ناشی از عوامل مختلفی مانند آسیب، التهاب، عمل جراحی، نقص عضلانی یا عوامل دیگر باشد.
وقتی تاندون آشیل کوتاه می‌شود، طول طبیعی خود را از دست می‌دهد و در نتیجه حرکت پا و برداشتن آن ممکن است محدود شود. علاوه بر محدودیت در حرکت، ممکن است درد، سفتی و تنگی در ناحیه تاندون آشیل نیز وجود داشته باشد.
برای درمان کوتاهی تاندون آشیل، ممکن است روش‌های زیر استفاده شود:
● تمرینات کششی: انجام تمرینات کششی عضلات پا و تاندون آشیل می‌تواند کمک کند تا طول تاندون آشیل افزایش یابد. تمریناتی مانند خم کردن پاها، کشش پا و ساق می‌توانند به شما کمک کنند.
● تمرینات قدرتی: تقویت عضلات مرتبط با تاندون آشیل می‌تواند کوتاهی را تا حدی تعدیل کند. تمرینات استحکام عضلات ساقه و عضلات پشتی پا می‌تواند مفید باشد.
● روش‌های فیزیوتراپی: فیزیوتراپی شامل تکنیک‌های متنوعی است که بهبود عملکرد عضلات و تاندون‌ها را تسهیل می‌کند. ممکن است فیزیوتراپی شامل ماساژ، تمرینات تعادل، الکتروتراپی، آب درمانی ، استفاده از ابزارهای توانبخشی و فنون دیگر باشد.
● استفاده از کفش یا تجهیزات حمایتی: استفاده از کفش‌های مناسب و تجهیزات حمایتی می‌تواند کمک کند تا تاندون آشیل در حالت کوتاه شده خود کمتر فشار ببیند و بهبود یابد. این شامل کفش‌های با ضربه‌گیر مناسب و اسپرت، کفش‌های ارتوپدیک و استفاده از ساپورت‌ها و باندهای پشتیبانی است.
در هر صورت، مهم است که با پزشک یا فیزیوتراپیست خود (فیزیوتراپی رادین) مشورت کنید تا برنامه درمانی مناسب برای شرایط خاص شما تعیین شود و نکات احتیاطی لازم را رعایت کنید.
فیزیوتراپی تاندون آشیل
فیزیوتراپی و تمرینات مرتبط با آن می‌توانند در درمان تاندون آشیل مفید باشند. در زیر، چند روش فیزیوتراپی و تمریناتی که برای درمان تاندون آشیل استفاده می‌شوند آورده شده است:
● تمرینات کششی: انجام تمرینات کششی عضلات پا و تاندون آشیل می‌تواند کمک کند تا طول تاندون آشیل افزایش یابد. این شامل تمریناتی مانند خم کردن پاها، کشش پاها و ساق‌ها است. این تمرینات باید با دقت و تحت نظر یک فیزیوتراپیست انجام شود.
● تمرینات قدرتی: تمرینات استحکام عضلات مرتبط با تاندون آشیل می‌تواند کوتاهی را تا حدی تعدیل کند. تمرینات تقویت عضلات ساقه و عضلات پشتی پا می‌تواند شامل تمرینات ایستاده و نشسته برای تقویت عضلات باشد.
● تمرینات تعادل و استقامت: تمرینات تعادل و استقامت می‌توانند به استحکام بخشیدن به عضلات پا و بهبود کوتاهی تاندون آشیل کمک کنند. این شامل تمریناتی مانند ایستادن بر روی یک پا، تمرینات بیل برای تعادل و تمرینات کار با توپ است.
● استفاده از تزریقات تسکین دهنده: در برخی موارد، پزشک ممکن است تزریقات تسکین دهنده مانند استروئیدها یا پلاکت‌ریچ پلاسما (PRP) را به تاندون آشیل تجویز کند. این تزریقات می‌توانند به کاهش التهاب و درد کمک کنند و فرایند بهبود را تسریع کنند.
● ماساژ و تکنیک‌های دستی: ماساژ و تکنیک‌های دستی مانند ماساژ عضلات ساق، ماساژ اندام تحتانی و ماساژ نقاط فشاری ممکن است در کاهش درد و تسهیل بهبود تاندون آشیل مؤثر باشند.
در خصوص مگنت تراپی و کامپرشن تراپی بیشتر بدانید.
● الکتروتراپی: استفاده از الکتروتراپی مانند تزریقات الکتریکی، تراپی امواج فرکانس بالا (HIFU) و تراپی لیزری می‌تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند و فرایند بهبود را تسریع کند.
نوع الکتروتراپی مورد استفاده در درمان تاندون آشیل ممکن است متناسب با نیازهای شما و توصیه‌های پزشک یا فیزیوتراپیست شما تعیین شود. به عنوان مثال، الکتروتراپی با جریانهای متناوب (AC) یا جریانهای پالسی (PC) ممکن است استفاده شود. همچنین، تکنیک‌های الکتروتراپی مانند تزریقات الکتریکی، تراپی امواج فرکانس بالا (HIFU) و تراپی لیزری نیز ممکن است در درمان تاندون آشیل استفاده شوند.
مهمترین نکته در فیزیوتراپی درمانی تاندون آشیل، برنامه تمرینی منظم و تدریجی است که تحت نظر و هدایت فیزیوتراپیست انجام می‌شود. همچنین، در طول درمان ممکن است فیزیوتراپیست از روش‌های دیگر مانند تزریقات تسکین دهنده، روش‌های کمکی مانند برودتی درمانی (کریوتراپی) یا استفاده از وسایل و تجهیزات توانبخشی نیز استفاده کند.
مهمترین نکته در درمان تاندون آشیل این است که همکاری و تعامل مستمر با فیزیوتراپیست خود را رعایت کنید. او می‌تواند برنامه درمانی شما را تنظیم کرده و به شما راهنمایی لازم درباره تمرینات، روش‌های درمانی و تغییراتی که در زندگی روزمره خود می‌توانید ایجاد کنید، بدهد. همچنین، در طول فرآیند درمان، هرگونه علامت یا عارضه ناشی از تمرینات یا درمان را به فیزیوتراپیست خود اطلاع دهید تا بتواند برنامه را به درستی تنظیم کند و نیازهای شما را مدنظر قرار دهد.
سخن پایانی
فیزیوتراپی در درمان تاندون آشیل می‌تواند مفید باشد. روش‌هایی مانند تمرینات کششی و قدرتی، تمرینات تعادل و استقامت، تزریقات تسکین دهنده، ماساژ و تکنیک‌های دستی، و الکتروتراپی می‌توانند در کاهش درد، التهاب و بهبود تاندون آشیل کمک کنند. همکاری با فیزیوتراپیست (فیزیوتراپی رادین) و پیروی از برنامه درمانی منظم و تدریجی از اهمیت و ارزش بسیاری برخوردار است. ما در بهترین فیزیوتراپی تهران در خدمت شما هستیم.
